120. rocznica śmierci biskupa przemyskiego Łukasza Ostoi Soleckiego
2 marca 1900 roku w wieku 73 lat zmarł biskup przemyski Łukasz Ostoja Solecki. Podczas rządów diecezją gorliwie troszczył się o poziom życia religijnego wiernych i o dobre przygotowanie przyszłych kapłanów do pracy duszpasterskiej. Rozbudował gmach Seminarium Duchownego, polecił opracować jednolity porządek nabożeństw, a także rozpoczął gruntowną restaurację Przemyskiej Archikatedry.
Bp Łukasz Ostoja Solecki, ur. 6 sierpnia 1827 w Jawczu w pow. rohatyńskim, pełnił posługę biskupa diecezjalnego przemyskiego w latach 1881–1900. W 1844 ukończył gimnazjum w Brzeżanach, w latach 1844–1850 studiował filozofię i teologię na Wydziale Teologicznym Uniwersytetu Lwowskiego. Na tymże uniwersytecie otrzymał doktorat z teologii w 1854. W roku akademickim 1863/1864 był dziekanem wydziału teologicznego, a w latach 1864–1865 rektorem uniwersytetu. W 1881 cesarz Franciszek Józef I mianował go biskupem przemyskim obrządku łacińskiego, co potwierdził papież Leon XIII 27 marca 1882, obdarzając go przy tym tytułami prałata rzymskiego i asystenta tronu papieskiego. Biskup 15 sierpnia 1882 dokonał koronacji obrazu Matki Boskiej Słuchającej w kościele franciszkanów w Kalwarii Pacławskiej. Papież Leon XIII przesłał telegram z błogosławieństwem, a uroczystość zgromadziła prawie 100 tysięcy wiernych. W 1887 otrzymał Order Korony Żelaznej II klasy. Po śmierci został pochowany na Cmentarzu Głównym w Przemyślu, niedaleko kaplicy w grobowcu biskupów przemyskich.
O pasterskich działaniach przemyskiego biskupa z końca XIX wieku na antenie Radia FARA mówił ks. prał. Marek Wojnarowski, dyrektor Muzeum Archidiecezjalnego im. św. Józefa Sebastiana Pelczara w Przemyślu. Podzielił się także ze słuchaczami planowanymi w tym roku wystawami, wśród których znajdą się eksponaty sprzed 4 tysięcy lat.
