KROSNO: 25-lecie parafii i konsekracja kościoła pw. Miłosierdzia Bożego
W czwartek 15 sierpnia 2019 r., w uroczystość Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny, Metropolita Przemyski Arcybiskup Adam Szal, otoczony duchowieństwem i wiernymi, dokonał liturgicznego aktu konsekracji kościoła pw. Miłosierdzia Bożego w Krośnie. W uroczystym obrzędzie nowy kościół został oddany Bogu na wyłączną własność, aby był miejscem Jego szczególnego przebywania, miejscem, gdzie będzie mówił i udzielał łaski tym, którzy będą do niego przychodzić.
Trudno w kilku słowach wyrazić wdzięczność za wszystkie minione lata. Na dzisiejszy dzień składa się bowiem 25 lat Bożej i ludzkiej dobroci, jakiej doświadczała nasza wspólnota od chwili, kiedy to dekretem Ks. Arcybiskupa Józefa Michalika, dnia 15 sierpnia 1994 r., została ustanowiona Parafia pw. Miłosierdzia Bożego w Krośnie. Mimo posiadania tymczasowej kaplicy wśród parafian coraz bardziej dojrzewało pragnienie wybudowania kościoła. I oto po latach intensywnej pracy i zaangażowania duchowego i materialnego większości parafian, ale także dzięki wsparciu ze strony wielu ludzi dobrej woli na naszych oczach realizują się marzenia o posiadaniu nowej świątyni. Tak długo wyczekiwany i wymodlony dzień konsekracji nowego Domu Bożego staje się faktem. Cieszę się z obecności wszystkich przybyłych Gości a szczególnie naszych Parafian i Dobroczyńców. To dzięki waszej pracy, ofiarności i modlitwie możemy w uroczystej liturgii poświęcić ten kościół na wyłączną służbę Bogu – mówił ks. prał. Edward Szarek, proboszcz parafii.
Abp Adam w homilii zatrzymał się na dwóch rzeczach tworzących każdą wspólnotę, także wspólnotę wiernych gromadzących się w świątyni. Tymi rzeczywistościami są słowo i stół. – Początek reformy, początek przemiany to słowo, Słowo Boże, czytanie Pisma Świętego. To okazja do skonfrontowania swojego życia takiego, jakim ono jest, ze Słowem Bożym, z przykazaniami – wyjaśniał Metropolita Przemyski. Nawiązując do obchodzonej dziś uroczystości Wniebowzięcia NMP, wskazał na Maryję jako Tę, która jest dla nas wzorem słuchania Słowa Bożego. Pokazał Ją także jako Niewiastę Eucharystii, która uczy nas adoracji, dziękczynienia i ofiarowania siebie Bogu. Zauważył też, że konsekracja świątyni stawia uczestnikom celebracji ważne pytanie o to, kim jest dla nich Jezus. Pomocy w odnalezieniu odpowiedzi szukał u Matki Jezusa. – Spróbujmy zrobić dzisiaj taki eksperyment i zapytać Matkę Bożą, Patronkę dnia dzisiejszego, naszą Nauczycielkę, kim Chrystus był dla Niej? Możemy powiedzieć, że tym samym powinien On być dla nas. Za kogo, Maryjo, uważasz Syna swojego? – zadał pytanie.
Ważnym momentem uroczystości była odmówiona przez Księdza Arcybiskupa uroczysta modlitwa poświęcenia oraz namaszczenie ołtarza i ścian kościoła. Ołtarz wyciosany z kamienia oznacza Chrystusa, „który jest kamieniem węgielnym swojego Kościoła”. Na ołtarzu, jak na skale Golgoty, składana jest paschalna Ofiara Ciała i Krwi Zbawiciela. Przez nią zostaliśmy odkupieni i ona jest dla nas Najświętszym Sakramentem. Ksiądz Arcybiskup odmówił modlitwę konsekracyjną, po czym na mensę ołtarza wylał olej Krzyżma Świętego a kapłani koncelebrujący namaścili ściany kościoła w czterech miejscach nazwanych zacheuszkami. Po namaszczeniu ołtarza i ścian kościoła nastąpił obrzęd okadzenia. Wznoszący się ku górze dym kadzidła symbolizował modlitwy, które w tym świętym miejscu będziemy zanosić do Boga, a które są miłe dla Niego niczym zapach spalanych wonności. Po okadzeniu ołtarz, jako stół Uczty Ofiarnej, został odpowiednio przygotowany i uroczyście przyozdobiony. Ostatnim elementem była uroczysta iluminacja. Na znak radości zapalone zostały wszystkie świece na ołtarzu i przy zacheuszkach oraz światła w kościele. Ksiądz Arcybiskup ucałował poświęcony ołtarz i rozpoczął sprawowanie Najświętszej Ofiary.
Dopełnieniem uroczystości było poświecenie wieńca dożynkowego, kwiatów i ziół oraz tablicy pamiątkowej. Przyniesione do domu Bożego pierwociny płodów ziemi są dowodem wdzięczności za urodzaje oraz wołaniem, by Bóg chronił nas przed wszelkim złem. Pamiątkowa tablica, zawieszona w przedsionku kościoła, stała się materialnym znakiem przeżywanej uroczystości.